Ο Μάριος δεν μπορεί να βρει το γάντι του. Σκέφτεται ότι ίσως το άφησε στο γήπεδο. Ξέρει πως υπάρχει ένα κουτί στο γραφείο του σχολείου για τα πράγματα που βρίσκει κάποιος και δεν ξέρει σε ποιον ανήκουν. Έτσι πηγαίνει στο γραφείο μετά το σχολείο και ζητάει να δει αυτό το κουτί.
"Ψάχνω για το γάντι μου" λέει στη γραμματεία του σχολείου. Δεν λέει "ψάχνω για μια εσάρπα" .Ζητάει το γάντι του. Δεν λέει "αυτό είναι το γάντι μου , αλλά τι κάνει εδώ;" ούτε "αυτό είναι το γάντι μου, αλλά σίγουρα είναι άσχημο".Δεν αναρωτιέται πάνω σε αυτό ούτε το κρίνει. Απλά το αποδέχεται.Το γάντι ανήκει σε αυτόν.
Αυτός είναι ο τρόπος να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας , τα μελλοντικά όνειρά μας, και τις ανάγκες μας. Να μην αναρωτιόμαστε ή να τα κρίνουμε. Απλά να τα βιώνουμε, να τα ονομάζουμε, και να τα δεχόμαστε. Ανήκουν σε μας.
Γιατί πρέπει να φροντίζουμε για το να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα, τα μελλοντικά μας όνειρα και τις ανάγκες μας; Γιατί, το να τα ονομάζουμε, δεν είναι αρκετό για να τα κάνουμε δικά μας. Τι κι αν ο Μάριος έλεγε "αυτό είναι το γάντι μου" και μετά το άφηνε στο κουτί με τα πράγματα που είχαν βρεθεί; Τότε δεν θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει.
Είναι σπουδαίο να χρησιμοποιούμε όλα τα συναισθήματά μας, τα μελλοντικά μας όνειρα και τις ανάγκες μας. Όχι μόνο αυτά που φαίνονται εύκολα και ασφαλή. Όχι μόνο αυτά που οι άλλοι λένε πως θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε.
Ίσως προσπαθήσεις να σπρώξεις μακριά μερικά συναισθήματα, μελλοντικά όνειρα και ανάγκες ή να τα κλειδώσεις μέσα στον εαυτό σου. Αυτό δεν είναι καλή ιδέα , γιατί δεν μένουν απομακρυσμένα ή κρυμμένα. Μπορεί να γίνουν προβλήματα αργότερα. Όταν το κάνουμε αυτό , χάνουμε το ποιοι είμαστε.
Χάνουμε τους εαυτούς μας.
Το κείμενο υπάρχει, περίπου έτσι, στο βιβλίο Stick up for yourself-G. Kaufman, L.Raphael, P. Espeland και είναι κατάλληλο για παιδιά , εφήβους και ενήλικες που για διάφορους λόγους έχουν ξεχάσει αυτό το θέμα.....
Κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τίτλο Αγάπα τον εαυτό σου
"Ψάχνω για το γάντι μου" λέει στη γραμματεία του σχολείου. Δεν λέει "ψάχνω για μια εσάρπα" .Ζητάει το γάντι του. Δεν λέει "αυτό είναι το γάντι μου , αλλά τι κάνει εδώ;" ούτε "αυτό είναι το γάντι μου, αλλά σίγουρα είναι άσχημο".Δεν αναρωτιέται πάνω σε αυτό ούτε το κρίνει. Απλά το αποδέχεται.Το γάντι ανήκει σε αυτόν.
Αυτός είναι ο τρόπος να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας , τα μελλοντικά όνειρά μας, και τις ανάγκες μας. Να μην αναρωτιόμαστε ή να τα κρίνουμε. Απλά να τα βιώνουμε, να τα ονομάζουμε, και να τα δεχόμαστε. Ανήκουν σε μας.
Γιατί πρέπει να φροντίζουμε για το να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα, τα μελλοντικά μας όνειρα και τις ανάγκες μας; Γιατί, το να τα ονομάζουμε, δεν είναι αρκετό για να τα κάνουμε δικά μας. Τι κι αν ο Μάριος έλεγε "αυτό είναι το γάντι μου" και μετά το άφηνε στο κουτί με τα πράγματα που είχαν βρεθεί; Τότε δεν θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει.
Είναι σπουδαίο να χρησιμοποιούμε όλα τα συναισθήματά μας, τα μελλοντικά μας όνειρα και τις ανάγκες μας. Όχι μόνο αυτά που φαίνονται εύκολα και ασφαλή. Όχι μόνο αυτά που οι άλλοι λένε πως θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε.
Ίσως προσπαθήσεις να σπρώξεις μακριά μερικά συναισθήματα, μελλοντικά όνειρα και ανάγκες ή να τα κλειδώσεις μέσα στον εαυτό σου. Αυτό δεν είναι καλή ιδέα , γιατί δεν μένουν απομακρυσμένα ή κρυμμένα. Μπορεί να γίνουν προβλήματα αργότερα. Όταν το κάνουμε αυτό , χάνουμε το ποιοι είμαστε.
Χάνουμε τους εαυτούς μας.
Το κείμενο υπάρχει, περίπου έτσι, στο βιβλίο Stick up for yourself-G. Kaufman, L.Raphael, P. Espeland και είναι κατάλληλο για παιδιά , εφήβους και ενήλικες που για διάφορους λόγους έχουν ξεχάσει αυτό το θέμα.....
Κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τίτλο Αγάπα τον εαυτό σου
