ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Όλα άρχισαν όταν το 1961 ο Στανισλάβ Λεμ έγραψε το Σολάρις, ένα "βιβλίο επιστημονικής φαντασίας" με φιλοσοφικές προεκτάσεις.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ο Κρις Κέλβιν φτάνει σε έναν διαστημικό σταθμό πάνω από τον πλανήτη Σολάρις για να μελετήσει τον ωκεανό που τον καλύπτει.Ξέρει πως μόνο άλλα δύο άτομα συμμετέχουν στην ίδια αποστολή μέχρι που, μια νύχτα , απροσδόκητα, δέχεται την επίσκεψη μιας γυναίκας που έχει εκπληκτική φυσική ομοιότητα με τη νεκρή σύζυγό του. Οι πρώτες επιστημονικές εξηγήσεις συγκλίνουν στην αλλόκοτη υπόθεση ότι ο ωκεανός του πλανήτη έχει τη δύναμη να υλοποιεί τις αναμνήσεις.

Το 1972 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον μεγάλο σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι και το 2002 από τον Στήβεν Σόντεμπεργκ ,με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ.
Ξεχωρίζει η σκηνή όπου ο Κλούνεϊ απαγγέλλει το Death shall have no dominion (ποίημα του Dylan Thomas).

ΣΟΛΑΡΙΣ - ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ (1972)


ΣΟΛΑΡΙΣ - ΣΤΗΒΕΝ ΣΟΝΤΕΜΠΕΡΓΚ (2002)



ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ- ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ


And death shall have no dominion

And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
Dylan Thomas

Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουν
Οταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα 'χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάρι
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσόπνιχτοι θ' αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Κάτω απ' τις δίνες τις θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα βρουν
Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουν
Στα χέρια τους η πίστη θ' ανοίξει
Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουν
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν στ' αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγρια
Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ' άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτες
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθεί
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.