23. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΑΤΩΣ (2)

Το ψυχολογικό υπόβαθρο της κατάστασης

Η όλη κατάσταση με έκανε να νιώθω έντονο στρες γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί γίνονταν αυτά και πόσο θα με έβλαπταν.Η λογική μου δεν μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβαινε. Θεωρούσα -και έτσι θα ήταν λογικό να συμβαίνει- πως δεν υπήρχε λόγος ένας προϊστάμενος να "βάζει τρικλοποδιές" στην υπάλληλο που τον βοηθούσε, αφού είχε τον τρόπο να την απομακρύνει από το γραφείο του αν δεν "του έκανε".
Ταυτόχρονα προσπαθούσα με κάθε τρόπο να κερδίσω την εκτίμηση του θύτη (τελικά δεν έχει τέτοιο συναίσθημα για κανέναν.....) γιατί ο ίδιος μου είχε δώσει δείγματα πως θα τα καταφέρω, μέσω μιας υπερβολικά φιλικής συμπεριφοράς.
Τον πρώτο καιρό θεώρησα τα σχόλια άνευ σημασίας (σχόλια μεταξύ φίλων για μένα που ήμουν καινούργια - φυσιολογικό σκέφτηκα....)
Βλέποντας ότι είναι οργανωμένα κατάλαβα πως δημιουργούσαν ένα δηλητηριασμένο περιβάλλον για μένα και δεν είχα ελπίδες να με δουν θετικά οι ανώτεροι-μάλλον λάθος γιατί εκείνοι τον ήξεραν....
Σκέφτηκα να τα αγνοήσω όλα αυτά και να κάνω μόνο δουλειά, αλλά ένιωθα ότι η αξιοπρέπειά μου πλήττεται στο χώρο . Τέτοιο πρόβλημα δεν είχα σε καμιά παλιότερη δουλειά μου.
Νόμιζα ότι είχα επηρεαστεί "λίγο" αλλά έβλεπα τα εξής:
-Συζήτηση για το θέμα με φίλους μέχρι το σημείο να μην με αντέχουν πια!
-Εφιάλτες με πρωταγωνιστή το θύτη.
-Αδιάκοπη επαγρύπνιση και έλλειψη εμπιστοσύνης στις κοινωνικές σχέσεις.
-Ευερεθιστότητα στις επαφές μου με άλλους ανθρώπους- ευτυχώς το είδα, το φιλοσόφησα και έκανα προσπάθεια να μην μαλώσω με κανέναν για ασήμαντη αιτία!



Όταν έφυγα, ένιωσα έντονη ανακούφιση και ήταν σαν να συνειδητοποιούσα για πρώτη φορά τη διάσταση όσων είχα περάσει τον προηγούμενο καιρό.Είχα την αίσθηση ότι βγήκα από μια φυλακή.

ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΠΩΣ ΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΝΤΑΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ
(μετατραυματικό στρες-PTSD)

-Κατάθλιψη και σκέψεις πως "όπου και να πάω δεν θα μου φερθούν καλά"
-Ενοχές που δεν κατάφερα να προστατέψω τον εαυτό μου
-Έντονα φλασμπακ των γεγονότων που μου χαλούσαν τη διάθεση
-Ανάγκη να ξαναγυρίσω -σε αυτό το σημείο κορόιδευα τον εαυτό μου -έχασες τέτοια θέση ; του έλεγα.
-Ξαφνικά ξεσπάσματα σε κλάματα ή εκρήξεις θυμού με το παραμικρό .

Τα έντονα φλασμπακ μου έδωσαν την εντύπωση πως "αρχίζω να τρελαίνομαι". Σε αυτό το σημείο βρήκα -τυχαία- πληροφόρηση για το λεγόμενο workplace bullying και εξεπλάγην από τις ομοιότητες και στα συμβάντα και στα συναισθήματά μου .
Επίσης πήρα μέσω των πληροφοριών και τη διαβεβαίωση πως τα συμπτώματα αυτά έδειχναν ότι είχα ψυχολογικό τραύμα και όχι ψυχική πάθηση....Ευτυχώς.....

'Εχουν περάσει δύο χρόνια αφότου έφυγα. Τώρα πια η διάθεσή μου έχει βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό αλλά όχι εντελώς. Μερικές καταστάσεις μοιάζει να μου υπενθυμίζουν το ψυχολογικο τραύμα και να το ξαναζώ.
Το ευχάριστο είναι ότι δεν ξανασυνάντησα τέτοια άτομα ούτε τόση τοξικότητα σε άλλα περιβάλλοντα που βρέθηκα.
Βέβαια το θετικό είναι ότι τώρα καταλαβαίνω καλύτερα τους άλλους , τους διαφορετικούς χαρακτήρες των ανθρώπων, τις αδυναμίες τους αλλά και τις δικές μου ταυτόχρονα, και ξέρω πολύ καλύτερα να "κρατάω τη θέση μου" και να προστατεύω την ψυχική μου ηρεμία, ή αν χρειαστεί να αποφεύγω άτομα που είναι ικανά να δημιουργήσουν προβλήματα.
Δυστυχώς δεν έχουν όλοι "αγαθές προθέσεις" και η προσποίηση συχνά κυριαρχεί στη συμπεριφορά αρκετών ανθρώπων.
Μπορεί να μου έκαναν αρκετή ζημιά χωρίς καν να το καταλάβω αλλά ταυτόχρονα "είδα" και κάποια πράγματα στις προθέσεις και συμπεριφορές των άλλων που παλιότερα δεν λάμβανα υπόψη.